Siz de hayatınızın bir parçasının eksik olduğu hissine kapıldığınız oldu mu? Sanki çalınmış önceden varmış, artık yokmuş gibisinden. Her gün sebepsizce gülerken şimdi gülmek için neden aradığınız da oldu mu? Ağlamaya çalışıp ''Hayır bu yaşadığımın en kötüsü değil'' dediğiniz? Hiç bitmeyeceğini sandığınız bir acıyı hissettiniz mi her gün, her dakika ve her saniye? Diğer insanlar gibi olmak isteyip onlardan farklı biri olmayı dilediniz mi sizde ben gibi. Gözlerinizi kapatıp hiç açmak istemediğiniz de oluyor mu her yeni bir güne uyandığınızda? Bende çok oluyor. Siz de ben gibi her gün cehennemi yaşıyor musunuz evinizde, çıktığınız sokakta, uykunuz da? Benim hiç geçmiyor da. Ve en kötüsü de alışmak zorunda kalıyorsun fakat bu alışılabilecek bir şey değil çünkü hiç aynı kalmıyor. Hep artıyor yaralamaya, içinde küçükte olsa kalan mutluluk parçacıklarını yok etmeye, ayırmaya sanırım çok kötü biriyim içimde hiç iyilik adına bir parçam kalmamış da. Sonunuzun doğal bir ölüm mü yo