Ben ne lanet bir insanmışım ki diğerlerinin doğrusunu yanlış sanmışım. Doğru olduğundan da değil diğerlerinin düşünceleri. Ben sadece doğruluğa fazla takılmışım. Duygudan yoksun olmayı ne güzel öğretmişim ki kendime, duyguyu tattığım da tadını alamamışım. Binlerce cümleyi tek bir cümleyle anlattığımda doğru yaptığımı sanmıştım, ben ne lanet bir insanmışım ki onlara bunu anlamaları için bir fırsat sunmamışım. Sabır taşı misali kırılmaz sandım insanları, onlar gibi kırılmadığım için. Sanırım uzun süre gözümü kapatmışım ki açtığımda hepsinden fazla kırılmışım. İşin kötü yanı bir o kadar da onlara kırılmışım. Fazla kırılmış olanlar yara bandı olamazlarmış, bu doğru bir hikaye. Laf salatasının bir üstü psikolojik oyundur ki aslında hepsi anlatılan bir hikaye. Medyumluğun bu hikayelerin sonunu önceden görmek ve sonuca varmak olduğunu sanmıştım ama insanlar aslında hikayeler uyduran ve içinde istediği sözcükleri kullanan birer kuklalarmış. Karşısındakinin duygularını önemsemeden kullanan. Ga