Oku

Başlıkta da belirttiğim gibi yorgunum ama bu yorgunluk fiziksel değil. Ruhum yorgun sıkılmış ve bıkmış. Hatta hala içimde bir yerlerde olduğuna dair şüphelerim bile var ama nefes aldığıma göre sanırım oralarda bir yerlerde öylece duruyor bilmiyorum. İnsan sevdiği kadar sevilmez hiç bir zaman inanmak ister bazen güvenir ama hepsi zamanla boşa çıkar ve bu yorgunluk kalıcı hale gelir ve dönüşü yada çıkışı yoktur. Kırıldığımız kadar uzaklaşırız insanlardan ve bir bakmışız ki çevremiz de kimse yok. Hepsini çıkartırız hayatımızdan. Başlarda bir iki insan yüzünden bu hale gelen biz tüm insanları aynı kefeye koyarız ve bence bu yerine bir karar. Her güven başlangıcı bir önceki gibi güvensizlikle biter ve inanın bende zerre güven kalmadı insanlara..

Başlıkta da belirttiğim gibi adını koymadıklarım. Aslında açılımı başlıkta ki gibi kısa değil çok daha derin ama onu sığdıramam bu satıra. İnsan yaşadığı her acıyla mücadele edemez ama dener. ''Belki başarırım'' der her zaman kendine. Ama geçen her saniye başaramadığının göstergesidir ve bunu anlar ama kabullenmez. Bazen bir yaşama ümididir nefes almak. İyi olacağına inanır ama olamamaya devam eder. Benim denediğim şeylerden bir kaçıydı en kötü anılarımı kendime hatırlatmak. Ne biliyim be böyle yapınca sanki o acıyla savaşabilirim sanıyordum ama anlamamışım onu her kendime hatırlattığım da güçlenmiyordum içimden parçaları kopartıyordum. Şimdi mi nasılım? Beyin ölümü gerçekleşmiş fişi çekilmeye hazır bir insan. Ama hala nefes alıyorum bu belki bir ümit belki bir gazap adını koyamadıklarım bunlar işte benim.

Yaşadığı yerden her gün uyuyup uyandığı evden uzaklaşmak ister mi insan? Ben istiyorum. Kötü bir geçmiş hatta berbat ve geleceğe ümidi olmayan bir insanım. Ama istemiyor da değilim güzel bir hayat, mutlu günler ve iyi geçecek zamanlar. Ama neden hep istemekle kalıyor bunlar? Fazla para da gözüm yok ama fazla mutluluğu istiyorum. Bence bunlar bizim hakkımız ama neden olamıyoruz? Bazılarımız öyle gibi görünmekte ustalaşmış durumda ama kendilerini kandırmak dışında yapabildikleri de yok. Karamsar ve umutsuz geçen dakikalara bir ilacımız da yok. Ama istiyoruz değil mi daha mutlu olmak? Eminim ölene kadar da istiycez. Ve o zaman geldiğinde anlıycaz gerçeği insan mutlu olamaz hiç bir zaman. Sadece mutlu olduğunu zanneder yada kendine bunu inandırır ama olamaz ne kadar olmak istesede. En azından bunlar benim düşüncelerim ve benim sözlerim. Belki sizin hayatınız daha farklı ve iyidir benimkisi böyle...