İnsan ara vermeyi bilmeli. Bazen kendisiyle alakalı sorunlarına, bazen çevresiyle alakalı tüm olumsuzluklara. İnsan ara vermeyi bilmeli ki kaybettiği o gücünü ve inancını tekrardan toplayıp artık daha iyiyim diyebilmeli. Güzel insan.. Karanlık bir odanın ışık geçirmeyen kapısını görünce kaçan olmamalı insan o kapıları açmayı denemeli. Bazen umut umutsuzlukta yatar. Kaldırmalı o umudun halsiz bedenini ve ilk önce kendini tabi zor gelir bu insana. Eline geleni, isteğine hızlı hızlı geçmeyi ve bazen ulaşılamaza ulaşıp test eder ya insan artık bu denklemi çözmeye başladık, tadı kaçtı. İşin en kötü yanı ya buna kabulleneceksin yada gerçek olanın peşinden gideceksin. İkiside birbirinden beter. Bir filmde duyduğum bir cümleyi aktarıcam sizlere ‘’öğrenmeye başladım, öğrenmeyi öğrendikten sonra.. ‘’ Siz de öğrenin ki üzülmeyin. Üzülmeyin ki üzmeyin. Duygularımı saklamayı öğrendiğimi düşünürken duygularımı kaybetmişim. İnsan acısını ve sevincini aslında içinde yaşar ya ben o süreyi en aza indir